<div>&nbsp; &nbsp; <p>کرسی نقد ترویجی آقای دکتر محمدرضا بارانی با عنوان &laquo;مدیریت فرمانروایی آل بویه بسترساز فرایند انحطاط و سقوط آنان&raquo; در روز دوشنبه نهم اسفند 1395 در تالار حافظ دانشکده ادبیات دانشگاه الزهرا(س) با حضور استادان و دانشجویان برگزار شد. هم چنین سرکار خانم دکتر بختیاری به عنوان دبیر جلسه و آقای دکتر عباس احمدوند از دانشگاه شهید بهشتی و آقای دکتر اسماعیل حسن زاده از گروه تاریخ دانشگاه الزهرا(س) به عنوان ناقدین حضور داشتند.</p> <p>خلاصه دیدگاه دکتر بارانی چنین بود که؛ فرمانروایی شیعی آل بویه در سده چهارم و پنجم قمری بر بخشهای مهمی از سرزمین ایران مانند؛ ری، اصفهان، فارس، اهواز، واسط، بصره و بغداد اقتدار یافت. برای آسیب شناسی فرمانروایی آنان باید گفت؛ مدیریت آل بویه چالش ­های زیادی داشت که به گونه فراگیر در دوره آل بویه وجود داشت، گرچه برخی امیران کارهایی در زمینه ­های مذهبی، تمدنی و ایران گرایی انجام داده­ اند، اما تمرکز فعالیت های مذهبی، سیاسی، ایرانی گرایی و تمدنی بر دوش نخبگان و صاحب منصبان بوده است و همه امیران در همه دوره ها چنین نبوده اند و در مقایسه با فرمانروایی فاطمیان، صفویه و عثمانی مدیریت آنان با ادعاهایشان سازگاری نداشت. مهمترین چالش­ های آنان: نداشتن مرکزیتی برای سلطنت و فرمانروایی؛ نداشتن برنامه و هویتی مذهبی از هنگام شکل گیری تا دوره اوج و انحطاط فرمانروایی؛ نداشتن برنامه و هویتی ایرانی گرایانه(گرچه خاندانی ایرانی بودند) از هنگام شکل گیری تا دوره اوج و انحطاط فرمانروایی مگر در دوره عضدالدوله؛ نداشتن برنامه تمدنی مگر در دوره عضدالدوله، بوده است.</p> <p> &nbsp;</p> <p> &nbsp;</p> </div> <p>&nbsp;&nbsp;</p>