صبح روز دوشنبه 20 آذر 1396 خانم دكتر مريم مظلوميان دانشجوي پسا دكتري گروه زبان وادبيات انگليسي، سخنراني خود را با عنوان "رويكردي نو به رشد هويت انسان در ادبيات معاصر آمريكا بر اساس تئوريهاي سيستم ها و تطبيق پذيري فرهنگي" ارائه دادند. اين سخنراني به ارائه مدلي نو در زمينه رشد روانشناختي و اجتماعي هويت طرح ريزي شده بود كه بنيان آن بر اساس مطالعه اي بينا رشته اي در زمينه هاي روانشناسي رشد، ادبيات و مطالعات فرهنگي مي باشد. بر اين اساس، مفهوم سازي مدل مذكوربراساس تئوري سيستمهاي روانشناختي رشد يوري برانفنبرنر (Urie Bronfenbrenner)، و مدل تطبيق پذيري فرهنگي جان. و. بري (John W. Berry) ارايه شد. پروسه رشد هويت در اين مدل مادام العمر مي باشد و در پنج مرحله/سيستم ميكرو(micro-)، مزو(meso-)، اگزو(exo-)، ماكرو(macro-) و كرونو(chrono-) تعريف شد. همچنين، ستون فرهنگي اين مدل، مفاهيمي چون پذيرش، تطبيق پذيري فرهنگي و به كارگيري هر دو فرهنگ غالب جامعه (ميزبان) و فرهنگ اقليت و دوگانگي فرهنگي به تفصيل توضيح داده شد. در نهايت، اين مدل جهت بررسي دو رمان به عنوان نمونه به كار گرفته شد.

سپس ساعت 12 خانم دكتر مريم حسيني سخنراني خود را با عنوان: "مكتب ها ي داستان نويسي زنان در ايران" در تالار حافظ دانشكده ارائه دادند. جريان داستان نويسي زنان در ايران، تحت تأثير جريان هاي نوين ادبي جهان بوده و زنان نويسندۀ ايران همگام با زنان داستان نويس جهان تجربه هاي بسياري در انواع سبك ها و مكتب هاي نويسندگي داشته اند. در ايران داستان هاي زنان را مي توان در سه دستۀ داستان نخبه گرا، عامه پسند و بينابين طبقه بندي كرد. در ضمن اينكه تجربه هاي داستان نويسي زنان در سه حوزۀ داستان كوتاه، رمان و نمايشنامه بوده است. نويسندگان زن جز داستان هاي تاريخي و اجتماعي به داستان هاي فمنيستي، خانوادگي و روانشناسانه و خاطرات نويسي بيشترين اقبال را داشته اند. هريك از ايشان علاقه مند به سبك و مكتب خاصي بوده است، اما گاهي مي توان انواع مكتب هاي ادبي را در آثار يك نويسنده يافت. در مجموعه آثارخانم سيمين دانشور(1300- 1390) نخستين و برجسته ترين نويسنده معاصر ايران مي توان گرايش به مكتب رئاليسم، مدرنيسم و پسامدرنيسم را يافت. داستانهايي با مضمون پسااستعماري و گاه فضاهاي سوررئاليستي در آثار وي ديده مي شوند. شهرنوش پارسي پور ديگر نويسنده ايراني متمايل به فضاهاي سوررئاليستي و فمنيستي است، منيرو رواني پور با آفريدن داستان هايي در مكتب رئاليسم جادويي مسير گابريل گارسيا ماركز را در ايران ادامه مي داد. مهمترين دغدغۀ زنان داستان نويس در سال¬هاي پس از انقلاب در ايران جستجوي هويت بود كه منجر به نگارش داستان هايي فمنيستي شد. زويا پيرزاد، فريبا وفي، سارا سالار، چيستا يثربي، نغمه ثميني، بلقيس سليماني از جمله نويسندگان اين حوزه هستند. زنان در نگارش خاطره نويسي خصوصا در ادبيات دفاع مقدس نقش داشته اند. كتاب دا اثر زهرا حسيني از پرمخاطب ترين رمان هاي اين ژانر ادبي است. پسامدرنيسم هم در آثار نويسندگان زن ايراني راه يافته و از آن استقبال كرده اند. جز سيمين دانشور كه ذكر آن گذشت تني چند ديگر از نويسندگان، داستان ها و نمايشنامه هايي پسامدرن نگاشته اند. عقل آبي شهرنوش پارسي پور و خواب در فنجان خالي نغمه ثميني از اين دسته اند.

ساعت 13 خانم دكتر سپيده يگانه سخنراني خود را با عنوان « سيماي جانباز در آينة غزل معاصر» در تالار حافظ با حضور خانم دكتر مهبود فاضلي و دانشجويان علاقمند به ادبيات دفاع مقدس، ارائه دادند. طي سخنراني مذكور، شخصيت جانباز، شيوه هاي شخصيت پردازي، شبكه هاي ارتباطي جانباز مانند «شاعر و جانباز»، «خانواده و جانباز» و «جامعه و جانباز» تبيين و بررسي شد. بر اين اساس جانباز يكي از برجسته ترين شخصيت هايي است كه در غزل سالهاي پس از جنگ، پردازش شده و به عنوان انساني ترين پيامد اجتماعي جنگ مورد توجه شاعران قرار گرفته است. وضعيت جسماني جانبازان شيميايي و شرايط روحي جانبازان موجي از انگاره هاي محوري اين آثار است.